Οι Fortress Under Siege σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 1992 και κυκλοφόρησαν ένα μόνο EP πριν διαλυθούν. Το 2010 το συγκρότημα επανενώθηκε και το 2011 κυκλοφόρησε την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο “The Mortal Flesh of Love”. Τρία χρόνια μετά θα ακολουθήσει το “Phoenix Rising”, ενώ το 2020 θα κυκλοφορήσει η πιο πρόσφατη τους δουλειά, το “Atlantis”.
Με μόλις δύο δίσκους και ένα EP, οι Fortress Under Siege είχαν ήδη καταφέρει να καθιερωθούν ως ένα από τα πιο υποσχόμενα και πιο δυναμικά progressive/power metal συγκροτήματα της Ελληνικής σκηνής. Παρ’όλο που για εμένα ήταν και ένα από τα πιο υποσχόμενα της παγκόσμιας σκηνής, τον τίτλο αυτό σίγουρα τον κέρδισαν με την κυκλοφορία του “Atlantis”. Μια δουλειά που το 2020 χτύπησε σαν κεραυνός τη σκηνή και ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια από τις καλύτερες δουλειές στο είδος της εκείνη τη χρονιά.
Το “Atlantis” είναι ένας δίσκος που εμπνέεται κυρίως από την Ευρωπαϊκή power και progressive metal σκηνή, χωρίς να αποκλίνει ιδιαίτερα από τα καθιερωμένα μοτίβο της. Γρήγορα tempo, shredding σόλο που εμπλουτίζουν τα κομμάτια χωρίς να είναι απλά επίδειξη από τον κιθαρίστα, δυναμικά, επικά riffs που ακροβατούν μεταξύ progressive και power, όμορφες μελωδικές γραμμές και μεγαλοπρεπή ρεφρεν συνιστούν το γενικό πλαίσιο του “Atlantis”. Στο δίσκο, ακόμα, υπάρχουν και μερικές επιρροές από N.W.O.B.H.M, που χρωματίζουν με το χαρακτηριστικό ήχο του είδους τις συνθέσεις.
Με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και μουσική ωριμότητα, οι Fortress Under Siege μας χάρισαν ένα δίσκο με φρέσκο ήχο, που ενώ κινείται σε γνωστά ηχητικά μονοπάτια έχει κάτι νέο να παρουσιάσει. Δίσκοι σαν τον συγκεκριμένο είναι η απόδειξη πως το power metal και κατά επέκταση το power/progressive μπορεί ακόμα να δώσει αξιόλογες δουλειές, με δημιουργικότητα, ένταση και ζωντάνια. Νέα συγκροτήματα, όπως οι Fortress Under Siege, είναι το μέλλον αυτού του είδους, οπότε ας ελπίσουμε να μην κουραστούν σύντομα, ώστε να συνεχίσουμε να ακούμε τέτοιες δουλειές.
Μέχρι, λοιπόν, να έρθει η ώρα για την επόμενη δουλειά των Fortress Under Siege, ας ξανακούσουμε το “Atlantis”.
Peppy Panou
